Сон
Імчаў я наўздагон,
Ускочыў на хаду.
Ды сеў не ў той вагон,
Прыпынак — і сыду.
Заблытаны клубок
Падзеяў і сустрэч.
І поезд не ў той бок
Аказваецца прэць.
Ў вагоне — мой двайнік,
Такіх не бачыў свет,
У форме праваднік,
Настырны, як цягнік,
Пытае: — Ваш білет?
— Які білет, чурбан?
Я ўскочыў на хаду.—
Схапіў я за стоп-кран
І ўляпаўся ў бяду.
Бо поезд знік ураз,
Як злодзей з крадзяжу.
А я, на гэты раз,
Ў міліцыі сяджу.
Складаюць пратакол,
І не стрымаў я крык,
Зірнуў — і брык пад стол,
Складае мой двайнік.
У званні капітан,
У форме МУС — ого!
Я зноў крычу: — Чурбан!
А ён схапіў наган
І да ілба майго.
Я зноў бы «сеў на мель»,
Не адкруціцца б мне,
Ды жонка ў бок — таўкель:
— Што ты крычыш у сне?
Прысніцца ж гэта муць,
Няўцям — што да чаго?
Баяўся зноў заснуць
І двайніка свайго.