У радзільны дом падкінулі немаўлятка. Яно, ухутанае ў нейкія анучы, кугукала ля ўвахода — ля самых дзвярэй. Начны вахцёр прыадхінуў скрутак, зірнуў на твар дзіцяці і спужана зноў захінуў яго. Паклікаў санітарку:
— Вось што падкінулі! Толькі нам гэтага не хапала — свае тут вушы правішчалі наскрозь!
Санітарка ўзяла скрутак і асцярожна паднялася з ім на другі паверх да акушэркі, з якой разам дзяжурыла гэтай ноччу.
— Што з ім рабіць? — спыталася санітарка.
— У міліцыю яго! Куды ж яшчэ? — адказала акушэрка.
— Шкада! — спачувальна выдыхнула санітарка.— Зацягаюць яго, пакуль уладкуюць... А яго ж карміць тэрмінова трэба, спавіваць.
— Вазьмі яго сабе, калі так шкадуеш,— кінула параду акушэрка.
— І гэта зусім не проста зрабіць... Зноў жа валакіта, а па-другое, патрэбны грудзі малочныя, пасляродавыя, а я дзяўчына.
— А што, калі...
Абедзве, і акушэрка, і санітарка, былі маладымі, як кажуць, адарвігаловамі, яны і вырашылі:
— Хто ў нас на падыходзе?
— Анюта. Жывуць з мужам даволі заможна, у згодзе і ладзе, калі што — і блізнят выхаваюць.
І дзве змоўшчыцы, карыстаючыся тым, што Анюта падчас радзін была ў гарачцы і нічога не памятала, раскруцілі пялёнкі і паклалі побач з яе немаўлём падкінутае немаўля. Раскруцілі, паклалі — і ахнулі: падкінутае дзіця было негрыцяняткам. Чорнае, як галавешка на снезе! Што рабіць? Зноў закруціць і ў міліцыю? Падкінуць Анютцы? А муж? Ён жа, барані Бог, заб’е жонку!
Думалі, думалі і вырашылі...
Раніцай дзве шаляніцы дакладвалі галоўнаму ўрачу пра незвычайныя радзіны:
— Разумееце, адзін беленькі, а другі чорненькі! Абодва хлопчыкі!
— Адкуль чорненькі? — насцярожыўся ўрач.
— Як адкуль? — не збянтэжыліся манюкі.— Адтуль, адкуль і беленькі.
— А што цяпер рабіць? Як віншаваць парадзіху? А што тлумачыць яе мужу? — разгубіўся галоўны ўрач.— У маёй практыцы такое ўпершыню...
Санітарка, як ёй падалося, знайшла выйсце:
— А ў яе муж — трактарыст!
— Ну і што, што трактарыст? — здзівіўся ўрач.— Ён што, негр?
— Не! — чырванее санітарка.— Але ж ён увесь час у мазуце ды нігроле... А слова «нігрол» сугучнае з словам «негр»... Чым не прычына?
— Калі другой няма, дык і гэта прычына,— згаджаецца галоўны ўрач і кіруецца да парадзіхі.
— Віншуем вас, Анюта, з блізнятамі! З хлопчыкамі!
Анюта шчасліва ўсплакнула:
— А дзе яны? Хоць бы хутчэй зірнуць ды да грудзей прытуліць.
— Зараз, даражэнькая! — супакойвае ўрач.— Але ў вас яны, як бы гэта дакладна сказаць, крыху рознакаляровыя... беленькі і чорненькі...
— Адкуль чорненькі? — страпянулася парадзіха і збялела.
— Прабачце... адтуль, адкуль і беленькі,— тлумачыць урач.
— Не разумею,— разгубілася бедная Анюта.
— Шчыра кажучы, і я не разумею,— падтрымаў яе ўрач.
Анюта няўпэўнена сказала:
— Усё роўна нясіце іх сюды, карміць пара...
Калі прынеслі так званых блізнят, маладая маці зноў збялела:
— Гэта ж негрык! Адкуль? Я за сваё жыццё ў вочы не бачыла негра! Што я скажу Сцяпану, свайму мужу?
— Гэта не негр! — супярэчыць ёй урач.— Ваш муж працуе трактарыстам... А дзе трактар, там нігролы ды мазуты... Трэба было яму чысцей мыцца...
— Неверагодна! — яшчэ больш жахнулася Анюта.— Вы яму гэта самі, як галоўны ўрач, растлумачце, бо я баюся...
Сцяпан натурыўся, як наравісты конь:
— Пры чым тут нігрол ды мой трактар?!
Галоўны ўрач насядаў:
— Вы ж падумайце самі: у нашым раёне неграмі нават не пахне! Ды ваша жонка неграў толькі ў кіно і бачыла! Ваша гэта дзіця! Ваша! Як дзве кроплі вады да вас падобнае!
— Яно-то, Анюта ад вяселля ўвесь час на маіх вачах была,— няўпэўнена вагаўся збянтэжаны Сцяпан,— але ж вяскоўцы запоруць пальцамі...
— Плюньце на іх! — рашуча раіць урач.— Націскайце на нігрол! Дарэчы, трэба вам цяпер чысцей мыцца — гэта ж не апошнія вашы дзеці. Дзякуйце Богу, што хлопчык зусім чорненькі, а каб быў у плямы, як той далмацінец! Што тады?
Забраў Сцяпан жонку з «блізнятамі» з радзільнага дома і пачаў прывыкаць да дзіцячай рознакаляровасці пад сваім дахам.
Але той начны вахцёр, які першы знайшоў падкідыша, не ведаў пра дурны жарт акушэркі з санітаркай, ён быў упэўнены, што маладая сям’я свядома прыняла чужынцу, таму неўзабаве ў раённай газеце з’явіўся вялікі артыкул пад загалоўкам: «Добрыя людзі прытулілі падкінутае дзіця!», у якім узносілі да нябёс добрасардэчнасць маладой сям’і — Сцяпана і Анюты. А ў канцы артыкула вялікімі чырвонымі літарамі палымнеў заклік: «Пралетарыі ўсіх краін — яднайцеся!»
— Адразу б так і сказалі! — горача згаджаўся Сцяпан.— Навошта ж было прыплятаць сюды мой трактар?