Ў маленства збег бы, каб толькі мог,
Дзе першых ранкаў маіх пялёсткі —
Раса сумуе без босых ног,
Без гаманы дзіцячай — вёскі.
Прымі такога мяне, той час,
Старога знешне, душой малога.
Мне б акунуцца ў цябе хоць раз,
Пагрэцца сэрцам — і больш нічога.
Ці быў бы там я жаданы госць?
Маленства й старасць — двуадзінства.
Мільёны зорак у небе ёсць.
Там недзе й зорка майго дзяцінства.