Ўсё меней
Сэрца радуе сусветнасць,
І ў памяці —
Былога блякне сінь.
І толькі ўсё хутчэй
Імчыць у вечнасць
Жыцця майго,
Знікаючага плынь.
Мой час мінулы
Ледзь ахопіць вока,
Час, поўны светлай радасці, тугі.
О як адзін
Ад аднаго далёка,
Сучаснага й былога
Берагі.
А будучыні бераг,
Ён нябачны.
Такі ж нябачны,
Як імклівы час.
Ніхто сказаць не можа
Адназначна —
Далёка ён
Ці хутка прыме нас.
Ў юнацтве мы
Неўтаймавана марым —
Ды што нам час!
Ды што жыцця абшар!
Мы ў маладосці
Часам уладарым,
А ў старасці —
Ён лёсаў уладар.
Ды будзе так!
Нібы святой іконцы,
Памолімся жыццю,
Што ў нас было...
Так ад усходу
Да заходу сонца
Усё жывое
Радуе святло.