Хто і за што глядзіць услед мне грозна?
Чаму ў вачах несхóваная злосць?
Мяне закрэсліць хоча хтосьці? Позна!
Я быў дзесяцігоддзі й сёння ёсць.
І білася, і сёння сэрца б’ецца
З людзьмі і часам, як адзіны такт.
А тое, што было, ўсё застанецца,
Як памяць, як біялагічны факт.
Заўсёды ёсць і будуць недатумкі,
Народжаныя у жыцця на дне.
Здаецца ім, што можна крэсліць думкі
Альбо паветра адмяніць — дык не!