У самога ў дзюбе
ні крупінкі
Й аніякай іншае яды.
І жывот, па сытасці памінкі
Дружна справіў
раз і назаўжды.
Раптам ён,
разгрэбваючы смецце,
Зернейка знайшоў —
як дзіўны сон.
Хтосьці быў бы
найшчаслівы ў свеце
І адразу б з’еў яго.
А ён
Азірнуўся —
Дзе яго паненкі?
І затым —
пяшчотным галаском
Кінуў кліч
прызыўны, джэнтльменскі,
Ўсім курам вядомае — ко-ко-о!
Да яго,
Узрушаныя куры
Збегліся,
Як дзеці на бліны.
Ля яго,
узнёслае фігуры
Адчувалі
ўпэўнена яны.
Так зрабіў
не кожны б з нас, напэўна,
Выхаваны —
з горам напалам.
Джэнтльменству
павучыцца ў пеўня
Не пашкодзіць,
джэнтльменам нам.