Сусед багаты,
Плакса Юзя,
Да беднага праз плот
Звярнуўся:
— Я смерці забаяўся
Дужа,
Бо з ёй ніхто
Не размінуўся.
Маё жыццё —
Як сыр у масле,
Я, як цяля,
Што ссе трох матак.
Нібы каню
Авёс у яслі,
Мне сыпаў Бог пад нос
Дастатак.
Маё адзенне ўсё —
З іголкі,
Я сыты —
Што зімой, што летам.
Хоць слых пускаюць
Балаболкі, —
Не з мазаля
Ў мяне ўсё гэта.
Таму скажы, сусед,
(Між намі) —
Жыццё, як мёд,
Ды хутка тае,
Бо смерць ужо —
Не за гарамі,
Яна на пяткі
Наступае.
Тут не адкупішся
Й за грошы,
Ёй чхаць
І на замоваў сілу.
Мой і дастатак,
І раскошу
Мяняць балюча
На магілу.
Каму багацце
Я пакіну?
Яго ж у клунак
Не завяжаш,
Не забярэш
У дамавіну...
Што ты, суседзе,
Мне адкажаш?
І адказаў сусед
Суседу:
— Развязваў вузел я
І горшы,
Я заўтра
У сталіцу еду,
Давай мне ўсе,
Што маеш грошы.
Смерць —
Надакучлівая пані,
Ды клін яе
Мы выб’ем клінам,
І хітрасцю
Яе падманем, —
Здзівіўся Плакса:
— Якім чынам?
— Ёсць, Юзя,
У мяне ідэя:
Ў царкве скажу
Пра твае мошчы
І закажу там
Па табе я
Абедню,
Быццам ты — нябожчык
І будзеш ты
Лічыцца ў Бога,
Хоць пры жыцці,
Але памерлым.
І да сканалага
Такога
Смерць нос не суне,
Гэна сцерва.
Жыві сабе,
Хоць год, хоць дзесяць,
Ці хоць на сто гадоў
Нацэлься.
Заказваць буду
Кожны месяц
Абедню па табе —
Кашэлься!
І плоціць Плакса,
Плоціць, плоціць,
Затое
Ў бессмяротнасць цэліць.
А бедны?
Ў бедных больш
Не ходзіць...
А кажуць —
Бог не роўна дзеліць.