Дзень выдаўся цудоўны,
Як кажуць, на ўсе сто.
Ды пырснуў дождж раптоўна,
Хоць не чакаў ніхто.
Сцямнела наваколле,
Каціўся гром здаля,
Загойдаў вецер голле,
Як маці немаўля.
А хмары, як навала,
Як грывы вараных,
Зязюля адкувала,
Маўчыць — няма дурных.
Храбрыцца вецер, пнецца:
— Ратуйся, хто жывы!
Трава ажно кладзецца,
Каб быць «ніжэй травы».
Крывых маланак джалы,
Ярчэй усіх свяціл,
Як вострыя кінжалы,
Крамсалі небасхіл.
Хоць бура пагражала,
Ды, як не раз было —
Грымотай папужала
І ўсё назвод сышло.
Зязюля балбатліва
Маніла зноў пра ўсіх.
А вецер сарамліва
Вільнуў хвастом і сціх.