Узнікнуць надзеі раптоўна — і таюць...
То сам сабе Бог, то — зняволены нечы,
То чуеш, як крылы ў цябе адрастаюць,
То іх абсякаюць па самыя плечы.
То ўверсе, то ўнізе — па хвалях жыццёвых,
То неба ўздымала, то бездань глынала...
Бязглуздзіцца розных людзей выпадковых
Намнога жахлівей дзевятага вала.