Усё, усё, усё міне
І час абвесціць — досыць!
Палохае не ўзрост мяне,
А ўсё, што ён прыносіць.
А старасць наша — дзіўны час,
Час якасцяў каштоўных,
Каб толькі не штурхаў ад нас
У вечнасць родных, кроўных.
Каб сесці ўсе гуртком маглі,
Старэнькія «грыбочкі»,
І гаману распачалі
Душэўна, вочы ў вочы.
Каб за ўспамінам успамін
Гучаў і грэў, і цешыў,
Каб не сядзець, як я адзін,
Цяпер — апошні, меншы.
Ёсць, сэрцу блізкія майму
І родным, словы, дзеі.
Каму іх выказаць? Каму?
Мяне хтó зразумее?