Я помнік для сябе зрабіў,
За ўласны кошт ён, рукатворны —
Адно з непрадказальных дзіў,
Мой надмагільны камень чорны.
Ён дзіва для жывых таму,
Што сам пакуль яшчэ жыву я.
Навошта гэта мне, чаму
Са смерцю гэтак я жартую?
Не, сёння не да жартаў мне,
Я думаю пра дзень наступны.
А чорны дзень той не міне,
Для кроўна родных, дзень атрутны.
Каб ім аблегчыць груз бяды,
Зрабіў я помнік — хай праз сілу,
Каб ім гатовае тады
Паставіць на маю магілу.