На цёплы дзень дыхнула халадком,
Няўжо так рана восені пагрозы?
Разліўся каля рэчкі малаком
Туман, глынуўшы на ўзбярэжжы лозы.
Не раз я бачыў на сваім вяку
Такую з’яву — дзіва і не дзіва.
Ў тумане я, як муха ў малаку,
Хутчэй з яго караскаюся, жыва.
Я крокі павялічваю штораз
І дадаю сваёй хадзе я руху,
Бо сонца вып’е «малако» праз час,
А раптам возьме й вып’е разам з мухай.