Ад першых дзён свядомага жыцця
І да сівога сёлетняга года,
Гучыць у сэрцы: — Я тваё дзіця!
Твая часцінка, Матухна-Прырода!
Мае, жыццём раскіданыя дні,
Табой скандэнсаваны ў лёс адзіны.
І сёння як аддзяка дабрыні —
Ў святой зямліцы лёсу карані,
Ў бяздонні неба лёсу вершавіны.
З чаго ўсё пачыналася й калі?..
Дзівосаў тых выток і сёння сніцца,
Якаясь сіла вабіла ў палі,
Ў лясы вяла якаясь таямніца.
Ў блакітным небе аблачын радкі
Рукой нябачнай хтосьці піша зграбна,
А мне — чатыры ўсяго гадкі,
Мне ўсё цікава, родна і прывабна.
Прырода — мой шчаслівы абярэг,
Шчаслівая мая й цяжкая доля.
Тады, малым, я падсвядома бег
У шчырыя абдымкі наваколля.
Я мог ляжаць гадзіны на спіне,
Глядзець у сіні акіян бяздонны,
О, як было прыемна бачыць мне,
Што й неба на мяне глядзіць ўлюбёна.
Пяшчоціў сэрца летам і зімой
Прыроды покліч — І я бег на ўдачу,
Бо забываўся і на голад мой,
І на пасляваенную нястачу.
Напеў гаёў, палёў жытнёвых пах,
З дубамі таямнічымі сустрэчы,
І сум бароў, і вецер — вольны птах
Узбагачалі сціплы свет малечы.
Узбагачаўся ён ад навізны —
Дарункаў шчодрых Матухны-Прыроды.
Уражанні дзіцячыя — яны
Яскравыя, жывыя назаўсёды.
* * *
Сталее ўсё — зямля, лясы, дамы,
Лугі, дубы — асілкі-хмарачосы,
І неяк неўпрыкмет сталеем мы,
Закручаныя завірухай лёсаў.
Падзеі неўгамонныя гулі
Штогод, штодзень — то стрымна, то наскокам.
О колькі папятляў я па зямлі
І па замежжы блізкім і далёкім.
За акіянам, паміж марных спраў,
Мне марылася ў настальгічнай скрусе —
Я б з патрахом Амерыку аддаў
За вёсачку маю на Беларусі.
Не знойдзеш больш пакутлівых пакут,
Быць хоць часова, на чужбіне горкай.
Усюды і заўжды Лагойскі кут
Быў для вяртання пуцяводнай зоркай.
* * *
Цяжар гадоў мне на душу ўзлез,
І хоць узросту я не вельмі рады,
Зноў тая ж сіла кліча мяне ў лес,
Зноў таямніча вабяць далягляды.
Хвалюе тая ж казачнасць бароў,
Напоўненая таямнічай мовай,
І я іду ў абдымкі да сяброў
З душой малечай, чатырохгадовай.
Вось і дубы — сыны вякоў сівых,
Іх бачылі, напэўна, й продкаў продкі.
А вунь бярозы — памятаю іх,
Яны — мае сяброўкі-аднагодкі.
Я бачу ўсіх, нікога не міну,
Я на сяброўства гэтае малюся,
Прылашчу елку, абдыму сасну,
Да згорбленага клёна прытулюся.
Каля таполі моўчкі пастаю,
Вы ўсе — майму жыццю ўзнагарода.
Маленькую часцінку аддаю
Любові той, што дорыць мне Прырода.
* * *
Я памятаю як даўным-даўно
Прывёз у Мінск сваю старую маму,
Яна ўслых здзівілася:
— Сынок!
Што ж ты прывёз мяне ў гэту яму?
Вязі мяне хутчэй адсюль назад!
— Дык гэта ж Мінск! — заўважыў я шматзначна.
— А дзе ж тут неба? Дзе ж тут далягляд?
Дзе сонца ўсход? Нічога тут нябачна!..
Мяне здзівілі словы мамы? Не!
І я б пабег ад гарадскога чаду.
У горадзе так не хапае й мне
І сонейка, і неба, й далягляду.
Мяне здзівілі словы мамы? Не!
Тут шум і тлум, а мне жывецца вяла,
Тут шмат людзей, ды адзінока мне,
Тут ёсць сябры, ды шчырасці ў іх мала,
Тут паміж мною і жыццём сцяна.
І я бягу любой парою года,
Імчу туды, дзе царствуе яна —
Яе Вялікасць, Матухна-Прырода.
Я ў сэрцы да яе любоў нашу,
Бясцэнным скарбам, а не абавязкам,
Я саступлю дарогу мурашу,
Я пакланюся матылькам і краскам.
Нястомных верабейчыкаў бузу
Заўсёды бласлаўлю ўсмешкай шчырай,
А ўвосень не змагу стрымаць слязу,
Бо з плачам адлятаюць птушкі ў вырай.
О, мой абшар! Сябры з усіх бакоў!
Люблю цябе да слёз, мой краю родны!
Так, я — дзівак, напэўна, з дзівакоў,
Так — я сентыментальны й старамодны.
Хоць падышоў я да сваёй мяжы,
Хоць надыходзіць час мой развітальны,
Не замутніўся у маёй душы
Дзівосаў тых выток невычарпальны.
2015