Эх, плынь жыцця — віры, каменне, мелі,
То сонечнасць, то бачнасць на нулі...
Няма людзей, якія б разумелі,
Няма вушэй, якія б чуць маглі.
І калі раптам бура, навальніца,
Усёю моцай рынецца з нябёс,
Няма тых душаў, на каго маліцца,
Хто б захацеў зрэагаваць на «sos».
Што б ні было — падзей, праблем аблога,
Нязменна, кожны дзень, сам ля руля,
Сам сабе лоцман, сам сабе падмога —
Ўсё плынь і плынь, і раптам: стоп — зямля.