На ганку кот сядзеў,
пачэсваў вуха,
Прымаў лянотна
сонечныя ванны.
Сядзела побач баба,
як квактуха,
На ганку, як на троне,
ў позе панны.
Раптоўна дождж сыпнуў
па гонтах стрэх,
Па наваколлі
ў вопратцы зялёнай.
Кот — не дурны,
адразу ў хату збег,
А баба — не,
так і не злезла з «трона»,
Назло дажджу,
сядзела, як варона.