Сяджу ў вагоне поезда,
акно, нібы экран,
Мяняюцца на ім,
карціны і сюжэты
Даволі сумныя,
хоць тузані стоп-кран,
Ды новы «фільм»
такі ж будзе, як гэты.
Лясы, палі, лугі,
канца не бачна ім,
Пасёлкі, вёскі, рэчкі,
слупы, нібыта спіцы...
Такое ўражанне,
як быццам мы стаім,
А міма нас
кудысьці ўсё імчыцца.
Такое вось уражанне...
А ёсць яшчэ адно —
Усё заканчваецца,
позна альбо рана.
Жыццё імклівае,
таксама, як кіно,
Сачыць ледзь паспяваеш
За экранам.