Запал эмоцый не патух, ды ён,
На жаль, ужо не апячэ нікога.
Гады — яшчэ не памінальны звон,
Хоць іх зашмат.
Яны — дарунак Бога.
І мары не пакінулі, але
Ім, знічкам, сёння
значна менш даверу.
І што высока на адным крыле
Узняцца давядзецца —
зноў не веру.
Затое свята веру, што яны
Не схалануць маёй душы абшары,
Жалобы памінальныя званы,
Пакуль са мной эмоцыі і мары.