Жыццё згубіла колер,
водар-пах,
І стрыжань свой,
на ўсё жыццё адзіны.
І неба болей —
не блакітны дах,
А выцвілае века дамавіны.
Ці ёсць каму карысць
з імя майго?
Штó я ў жыцці?
І сёння штó яно мне?
Як я ў жыцці з’явіўся
й для чаго?
Ніхто і не адкажа, і не помне.
Такі вось невясёлы эпілог,
Глынуўшага шмат солі чалавека.
Я б мог абагульніць —
над намі Бог,
Але і ён над намі —
тое ж века.
20.VIII.2017