Апошнія гады
мой лёс у сечку крышаць,
Ды я і сам штогод
свой пагаршаю лёс
Баюся, што па мне
на помніку напішуць
Не тое і не так,
што праз жыццё я нёс.
І хоць я на зямлі
не быў нічым прыкметны,
Ўсё ж чулі пра мяне
хоць штосьці землякі.
Хачу я, каб па мне
не надпіс трафарэтны,
А хтосьці прачытаў
такія вось радкі:
«Спіць у магіле той,
хто безаглядна смела,
З млынамі ветранымі
вёў свой няроўны бой.
Так і пайшоў з жыцця,
нікім не зразумелы —
Ні часам, ні людзьмі,
ні Богам, ні сабой».