Як проста ўсё —
жыві сабе на ўдачу,
І як усё складана —
свет вакол.
Я шмат чаго не бачыў,
сёння бачу,
І ўсе свае памылкі,
й хуткі дол.
Хапіла мне ўсяго —
і год галодных,
Я зведаў святы й боль,
дабро і зло.
Век векаваў
не без высакародных
Людзей, ды не багата іх было.
Фінал жыцця не стаў
каўчэгам Ноя,
Не варты я яго,
што ні кажы.
Чужыя ўсе —
і ўсё вакол чужое,
Ды, пэўна, я для ўсіх ужо чужы.
Калі з зямлі
моц не бяруць карэнні,
Ссыхае дрэва,
быццам бы быльнёг.
Фінал лагічны —
гэта суцяшэнне,
Якое шле ў канцы жыцця
Нам Бог.