Ля фініша жыцця
Я перайшоў на спурт —
Не здзейсніў шмат, паспець бы,
Не згубіць напрамак.
Але я выглядаў між сонных, як абсурд,
Як белая на чорным фоне пляма.
Я й сам сябе лаўлю на думцы: «Супыні
Душы імклівай лёт —
Гады жыцця, як гіры.
За часам не паспець на стомленым кані,
А ў сутках усяго гадзін дваццаць чатыры».
Я сам сабе суддзя.
Я сам сабе — узор,
Бязлітасна сваю знямогу дакараю.
Дзень без радка, страфы —
Лічыце, я памёр,
І нават, калі не —
То цьмяна дагараю.