Літаргічна спяць абшары,
Ледзьве кратаюцца дні.
Не разбудзяць мае мары
Прадзімовай цішыні.
Шэрасць, холад вочы нудзе,
Хмары нізкія хліпяць.
Ой, як цяжка дрэвам будзе
«Голым» перазімаваць.
Дождж ад’еў усе пячонкі,
Ды занудзісты такі.
Дастаю і я валёнкі —
Форс і стыльнасць — у бакі.