Мае бярозы губляюць завушніцы,
Як слёзы, што губляю ў час бяды я.
Зіма мне сніцца,
Ну а ім што сніцца?
Яны яшчэ такія маладыя.
Гаёк ля хаты, майму сэрцу мілы,
Я састарэў,
А ты — у самай моцы.
Цябе садзіў, душы укладваў сілу,
Ты — дню насустрач, я насустрач ночы.
Я сёння тваім новым вёснам рады,
Са мной, магчыма, заўтра радасць згасне.
Мір вам, мае прыгожыя прысады!
І помніце мяне — дзень учарашні.