Мне давялося чуць
настаўніц двух,
Размову іх —
Лепш бы не чуў яе я.
Адчуў — нібы спыніўся
часу рух,
Нібыта ранак назаўжды патух
Й палоніць свет
знішчальная завея.
Я з чутага
Не мала ведаў сам,
Не мала бачу,
Чую, успрымаю.
Парадак — радуе,
Засмучвае бедлам,
Бо хата маёй дзейнасці
Не з краю.
З падслуханага
Я ўсвядоміць мог:
Гнілое ў глебу
кінута насенне,
Чакалі змену,
а прарос быльнёг,
Што згубленае гэта пакаленне.
Што ў вучняў —
зацікаўленасці нуль
Да ведаў тых,
што у духоўнасць рушаць.
І дзівяцца настаўніцы:
— Адкуль
Столькі ў дзяцей
бяздушша й раўнадушша.
Што грошы ў іх —
галоўнае ў жыцці,
І што ў сяброўстве
мала ёсць карысці,
Што лёгка ім
ў такі тупік зайсці,
З якога ўжо
не кожны знойдзе выйсце.
І горка гэта слухаць мне было —
Няўжо святое
ў людзях памірае?
Бо веды, школа —
першае святло,
І, да таго ж —
галоўнае святло,
Якое шлях жыццёвы асвятляе.
Лягчэй плысці
куды нас плынь нясе,
Але ў тупік
заплысці можна гэтак.
Настаўнікі, бацькі і мы усе,
Адказнасць кожны
на сабе нясе
За лепшы час,
за будучыню дзетак.