Цячэ шырока і раздольна
Рака між стромкіх берагоў.
І ёй зайздросціць наваколле,
І плынь яе спявае сольна
Адвечны гімн сівых вякоў
Спявае сольна і не чуе
Уздоўж яе падпеўку тую,
Уздоўж яе на два бакі
Як падпяваюць ёй прытокі,
Як ім утораць ручайкі,
І як сваіх струменняў сінь
Нясуць яны ў рачную плынь.
Калі рака прытокі ўчула,
(А песня ледзьве-ледзь чутна)
Заганарылася яна.
— Ды вы са мной у параўнанні,
Як лес і пень,
Як год і дзень,
Вас не нап’ецца й авадзень.
Я — моц,
Вы — сціплая вадзіца
Мне сорам з вамі тут вадзіцца,
Тым болей, ганьба парадніцца.
Вы — па сабе,
Я — па сабе...
Прытокі ў крыўдзе і журбе
Змянілі свой адвечны ход —
І пацяклі струменні вод
Уздоўж ракі, на два бакі,
Ды не ў раку, а ад ракі,
Ад ганарлівай гаспадыні.
І хутка ад магутнай плыні —
Ні шырыні і ні раздолля.
І назірае наваколле
Праз нечаканасці адчай,
Як ператворана ў ручай
Калісьці слынная рака
З-за ганарыстасці сваёй.
І плача кнігаўка над ёй,
І хмарка волкі сум ліе.
Цяпер пяройдзе праз яе,
Пасля вядомых нам падзей —
І Верабей.
_______
Ў тупік нас прывядуць дарогі
Без узаемнай дапамогі.