Савоська
Быў да баб чужых ахвочы —
Няпроста
Гэту слабасць абмінуць.
Ён здольны быў
Налева й сярод ночы,
Ад жонкі
І з-пад коўдры слізгануць.
Была яшчэ спакуса
У Савося —
І жонцы беднай
З ім хоць не жыві:
Ён піў,
Пакуль лілося і пілося,
Ў ім больш было гарэлкі,
Чым крыві.
Калі ён напіваўся
Пад завязку,
Куляючы, як кажуць,
Сто па сто,
Не пазнаваў і жонку ён,
Параску,
Пытаючыся:
— Ну а ты тут хто?
І вось аднойчы,
На пытанне гэта,
Калі Савось
Ажно валіўся з ног,
Сказала
Раззлаваная кабета:
— Пытаешся ты, хто я?
Я — твой Бог!
Савось у глюках
Узмаліўся сп’яну:
— Дапамажы мне, Бог!
Прашу, твой раб,
Хачу патрапіць
У гарэм Султана,
Там столькі, кажуць,
Ёсць чароўных баб.
Эх, пашарсціў бы тых
Бабцоў шыкоўных,
Уцёр бы й нос
Султану я таму...
Параска засмяялася:
— Цудоўна!
І быць табе там
Еўнухам галоўным —
Пайду толькі на кухню,
Нож вазьму.
Савось, як штык,
Працверазеў імгненна,
Сеў на пасцель,
Прамармытаў пад нос:
— Такі ўжо раптам сон
Прысніўся дрэнны,
Успомніць страшна...
Па спіне мароз...
Затым устаў,
Памацаў адно месца.
— Хух, адлягло...
Усё пры мне спаўна...
Дык вось, Параска,
Адгула фіеста,
Ні баб болей не будзе,
Ні віна.
Усе свае грахі
Хачу адвадзіць,
На першым месцы
Ўсё-такі сям’я.
Баюся,
Што мой сон калісьці спраўдзіць,
Лепш будзем жыць з табою —
Ты і я.