Сучаснасць наша —
хуткасці размах,
Машын —
Як птушак ўзрушаных чароды.
А колісь...
Тут Даўгінаўскі быў шлях
Й гуськом павольна
рухалі падводы.
Падводы!
Коні! Захапляла дух!
У Мінск —
Падвод ланцуг,
Адтуль — сустрэчны.
Колькі ў сабе
павольны гэты рух
Захоўваў
Натуральнасці адвечнай.
Падводаў рып,
Гаворка,
Птушак спеў,
Адно адному
не перашкаджалі,
Бо хто што ў словах
ці у думках меў
Усё жыццём
прымалася на шалі.
Той рух падвод
я ў памяці люблю,
Яго гармонію з жыццём
І часам.
Прагрэс тэхнічны сёння —
І зямлю,
І нас усіх
трымае пад абцасам.
І мы імчым
і міма нас імчаць,
Сучаснасць хрысціць нас
нервовай дзягай.
А рэчку, лес, стрынатак, сенажаць,
Сучаснасць не дае нам заўважаць —
І бок жыцця галоўны —
Пазаўвагай.