То знік далягляд, то адбег, то наблізіўся,
Вунь лес, ледзь стаіць на нагах.
Няўжо так насёрбаўся я, накілішыўся?
З якой такой радасці? Га?
Бярозавы гай, нібы сад мой, пабелены,
А вербаў ля рэчкі — чарга.
Здаецца, ўвесь свет закаханы, захмелены —
З якой гэта радасці? Га?
Дадам я сто грам, папярэднім асветлены,
І знікне самота-туга.
Прашу вас за стол мой, гасцінна і ветліва —
За ваша здароўеца! Га?