Хоць лёсу абаронца, фея,
Даўно ўжо да мяне спіной,
А ў сэрцы цепліцца надзея,
Што гэта будзе не са мной.
Я ж не займеў пакуль білета
І свеціць сонейка ў акне.
І неразборліваму гэта
Хапае спраў і без мяне —
Заблытаецца, абміне...
Так, пэўна, спадзяецца кожны,
Хоць на жыцці — яе аброць.
І веруючы, і бязбожны,
І самы бедны, і заможны,
Туды не пойдзе самахоць.