...да майго выхаду з Саюза
беларускіх пісьменнікаў.
He прыняла мяне воўчая зграя,
Душы ашчэрылі, нос угару —
Воўчая зграя, дзе кожны зжырае
Сябра па пляшцы, калег па пяру.
Словаахвотлівасць пра адраджэнне
Лёгка за пасак запхне салаўя,
А за душой — «я» ды «я», як каменне,
Лозунгі — ветразь для вашага «я».
Воз ані з месца, чаму тут дзівіцца,
Рознагалосіца — гвалт, а не хор.
Вам бы спачатку самім адрадзіцца,
Вылечыць самаўлюбёнасці хвор.
Шчыра сябе закрануць за жывое
Здолее толькі сумленнем жывы.
Гляньце ў люстэрка — яно не крывое,
Гэта такія сапраўдныя вы.
Вось і «здавалі акоп за акопам»,
Дбалі пра ўласнае праз не магу.
Да ўзнагародаў — імчалі галопам,
Да адраджэння — нага за нагу.
He, я па вас не спраўляю памінкі,
Перахварэеце, хворасць міне.
Ёсць сярод вас, але толькі адзінкі,
Хто зрэагуе без паўзы-замінкі:
— Гэта напісана не пра мяне...