Раздвоенасць душы жыве ўва мне,
Бязгрэшнік і спакуснік падкалодны.
Я з даўніны прыйшоў, я ў даўніне,
Я і сучасны, я і старамодны.
Ва ўсе часы жыве час перамен,
Для свайго часу ён заўсёды новы.
Ўва мне ж не спіць часоў мінулых ген.
Напомніць пра сябе заўжды гатовы.
Які б я не прымерваў капялюш,
Які б я гальштук не чапляў на шыю,
Я чую покліч тых сялянскіх душ,
Жылі стагоддзі да мяне якія.
І пакідаю я сталічны тлум,
І астаўляю свецкую тусоўку,
І ў вёсцы скіну модны свой касцюм,
Абую боты, апрану ватоўку.
І так мне лёгка, так прыемна мне
На ганак выйсці ранкам сінявокім.
І ген душу кране пяшчотна мне,
І нагадае пра мае вытокі.