Кажуць, штó чалавек сябе
Да канца не спасцігне ніколі.
Ён, у гэтай з сабой барацьбе,
Менш асілак, больш — вецер у полі.
Неук — ноч, вундэркінд — святло,
Гэта так — лозунг наш любімы.
Дзе бы геніяў дзець было,
Каб спасцігнуць сябе маглі мы?
Геній — я!
Геній — ён!
Геній — ты!
А каго б за штурвал камбайна?
Хто б цялятам «круціў хвасты»?
Хто б асвойваў станкі адчайна?
Не, хай будзе усё, як ёсць,
Ці пра геніяў нам гутáрыць?
Геній — госць, пры тым — рэдкі госць,
На зямлі не яны гаспадараць.