Складаў я свайго лёсу гімн
Штодзённай працай-нотай,
А час праз шчылінкі хвілін
Сачыў за мной употай.
Я і не ведаў пра падгляд,
Стараўся гонар несці,
Каб голым месцам,
Там, дзе зад,
У крапіву не сесці.
О гэты гімн, як цёмны лес,
Складанейшая справа.
То слава ў ім КПСС,
То дэмакратам слава.
А я — нібыта ні пры чым
У валтузні жыццёвай.
Мой лёс — не бацька, а айчым,
Так хрысціць — будзь здаровы!
І як мне не прыпомніць «маць»?
Жыццё — вось гэта нумар!
Не буду болей гімн складаць,
Лепш перайду на гумар.