Усё жыццё пісаў я гімн жыцця
І спадзяваўся — Бог мяне пачуе.
А лепшы твор — любімае дзіця,
Святло, узнёсласць, вечнасць скандэнсуе.
І спраўдзілася — сонечна было,
Душа лунала ў марах і натхненні.
Ды ісціна у тым: дзе ёсць святло,
Там непазбежна побач будуць цені.
І плынь пачуццяў ахалоджваў лёд,
І вера ў цуд не вельмі ратавала.
Таму святочнасць гімна з году ў год
Адценне рэквіему набывала.
Лягчэй агонь з ільдзіны выкрасаць,
Чым жыць адно — з усмешкай, без турботаў.
Не, гімн жыцця няпроста напісаць
Без падфарбоўкі, без фальшывых нотаў.