— Хто правёў сваё войска праз Альпы? — пачулася з канапы.
Міхась, не раздумваючы, адказаў жонцы:
— Македонскі.
Зося нервова тузанулася на канапе, ад чаго незадаволена зарыпелі пад ёй спружыны:
— Тут яго і блізка няма, твайго Македонскага.
— А ён ні тут, ні там не павінен быць,— усміхнуўся Міхась.— Ён жыў у іншым часе і ваяваў на другім канцы зямлі.
— Я маю на ўвазе, яго няма тут, у крыжаванцы,— удакладніла жонка, зноў крутнуўшыся на бедных спружынах.
— А хто там, у тваім рэбусе, ёсць? — у сваю чаргу ўдакладніў Міхась.
— Тут задаецца пытанне: «Хто правёў сваё войска праз Альпы?», а ніжэй стаяць тры прозвішчы: Кутузаў, Сувораў і Жукаў. Трэба з трох прозвішчаў выбраць адно... Дык хто з іх, як ты думаеш?
— Думаю, што Жукаў, прытым — на белым кані,— адказаў Міхась і загадкава зірнуў на жонку.
— Я ж і сама так думала, ды баялася сказаць.
— А якія адзнакі ў цябе былі па гісторыі ў школе? — спытаўся ён.
— Пры чым тут мая школьная гісторыя? — адбілася Зося.
— А пры тым, мая даражэнькая, што кожны першакласнік ведае пра знакаміты пераход Суворава праз Альпы.
— Мне здаецца, што ў школе мы гэтага не праходзілі,— спрабавала апраўдацца Зося.
— Думаю, што праходзілі, але ты прайшла міма гэтага ці яно прайшло міма тваіх вушэй,— іранічна зазначыў Міхась.
З канапы зноў пачулася:
— Хто першы з зямлян паляцеў у космас? Я прозвішчы пакуль агучваць не буду... Ну?
— Пушкін! — раззлаваўся Міхась і падышоў да жонкі: — Што за лухту, бязглуздзіцу ты чытаеш?
— Гэта не лухта, а «Гімнастыка для мазгоў», зборнічак красвордаў і ўсякіх розных загадак-разгадак.
— Для мазгоў? — здзівіўся Міхась.— Мяркуючы па пытаннях, якія ты прачытала, гэта гімнастыка для зусім, прабач, бязмозглых. І хто толькі складае і купляе такую пустату?
— Калі хочаш ведаць, чарга ля кіёска па гэта стаіць! — казырнула Зося.
Міхась зірнуў на жонку, быццам першы раз яе ўбачыў:
— А скажы, які, па-твойму, самы важны орган у чалавека?
— Мне трэба падумаць... Узважыць,— зачырванелася яна.
Міхась зноў уважліва зірнуў на жонку:
— Ведаеш! Сабраць бы ўсіх вас разам ды паслухаць, пра што вы гаманіць будзеце. Абрагатаўся б, пэўна...
— Каго гэта ўсіх нас?
— Ды вас, хто аб Альпы ды космас мазгі ламае. Ды яшчэ дазволіць вам правесці свой з’езд з парадкам дня: «Чорнае — гэта не белае!» — во дзе рушыла б чалавечая думка наперад!
— А я здагадалася, які самы важны орган у чалавека! — урачыста заявіла жонка, не звяртаючы ўвагі на мужавы колкасці.
— Ну і...?
— Сэрца! — з гонарам сказала Зося.
— Добра, што хоць сэрца назвала, а не язык,— скрывіўся Міхась.
— А што можа быць важней за сэрца? — успыхнула гаспадыня.
— Што важней? А вось табе прыклад: у аднаго чалавека сэрца здаровае, як у быка, а мазгі, як кажуць, на бок пахіліліся. У другога — сэрца хворае, затое галава разумная, светлая. З якім чалавекам лепш мець справу?
Зося моўчкі лыпала вачыма.
— Вось табе і гімнастыка для мазгоў,— падвёў вынік Міхась.
— Ну, памылілася я, дык што ўжо рабіць? — зачырванелася жонка.
— Што рабіць? А далёка хадзіць не трэба,— адказаў Міхась і паказаў на кніжную паліцу,— вось яна, сапраўдная гімнастыка для мазгоў.
— Калі ты такі разумны,— падскочыла жонка,— адгадай, у якім вуху звініць?
— У правым,— не раздумваючы, адказаў Міхась, бо ведаў, што жонка назаве другое вуха.
— А вось і не! У левым.
— А пры чым тут твае вушы? — здзівіўся ён.
— А пры тым, што, калі б ты адгадаў, я б цябе сёння карміла абедам, а так — абвяшчаю разгрузачны дзень для такіх разумнікаў, як ты.
— Ну ты і выдумала! — абурыўся Міхась.
— І не толькі выдумала, а буду кожны дзень гэта выдумляць, пакуль не адгадаеш. Зразумеў? Гэта будзе табе гімнастыка на кемлівасць.
Міхась усё сцяміў і замахаў рукамі:
— Лепей не трэба! Займайся ты сваімі загадкамі-разгадкамі, стой у чарзе ля кіёска, але гатуй абеды!