Стаіць гітара
у куточку сумна,
Як сціплы сябар,
завітаўшы ў госці.
Мы з ёй,
Даволі весела і шумна,
З канца ў канец
прайшлі па маладосці.
Сярэдзіна дваццатага стагоддзя...
Квітнелі моладдзю
тады ўсе вёскі,
Сярод якой
Былі заўсёды ў модзе
Запальныя гармоніка галоскі.
І раптам я,
тады блазнюк вясковы,
Прыдбаў гітару,
быў з ёй неразлучны.
І гэты інструмент,
для вёскі новы,
Асвойваў —
І асвоіў самавучна.
Спяваў я і
для слухачоў сямейных,
Быў і ў вяскоўцаў
Запатрабаваны.
А ўжо ў канцэртах,
важных самадзейных,
З гітарай быў на сцэне —
цвік праграмы.
Ператварыў я
ў прыгажосць забаву,
Злавіць Жар-птушку
аказаўся здольны.
Тады прыдбаў
у межах вёскі славу,
Быў на слыху
і ў вёсках навакольных...
Агеньчыкі жыцця
смыляць між жару,
Дзесяцігоддзі мне
прынеслі стому,
Зацерушылі пылам і гітару,
І непатрэбны
Гітарыст нікому.