Жыву і сам з сябе здзіўляюся,
Што не магу ніяк спыніцца,
Хаця усё часцей стамляюся
І ўсё часцей юнацтва сніцца.
І лета холадам адужана,
І дні ўсё карацеюць, таюць,
І сонца восенню астуджана,
І промні ў вырай адлятаюць.
А недзе ўжо зіма варушыцца
І справіць белы баль паспее,
І завірухамі раз’юшыцца,
І холадам засвірапее.
_______
Глагольнымі буяюць рыфмамі
Паэзіі адвечнай грады,
Пустымі, не заўжды карыснымі —
Ды, хто што мае, таму й рады.