Праз сто гадоў, праз дзвесце год
(Эх, глянуць бы хоць вокам!)
Няўжо не выспее наш плод
На вашым санцапёку?
У нас — завеі, халады,
У нас — дажджы і чадзіць.
І бруду на нагах — пуды,
І на душу хтось гадзіць.
Ляцець бы нам, ды не нясуць
Надломлены крылы.
Без крылаў — волі не адчуць,
Без волі — змрок магілы.
Жыццё абрынула на нас
Гадоў сляпых удары.
Няўжо і вы праз доўгі час
Не разагналі хмары?