Я іду па зямлі... З часу мала карысці,
Ён гадзіну апошнюю хутка праб’е.
Ах, як цягне зямля да сябе, а калісьці
Не спыняўся, не чуў пад нагамі яе.
Мной пражытае, маларэальным міражыць,
Толькі болем рэальным тыраніць мяне.
Кажуць, час, як і думкі, нічога не важыць,
А гады — гэта ж час.
Што ж так долу ён гне?
Мы нясем гэты гмах — час жыцця чорна-белы,
Дажываем пад ім, не адзін толькі я.
Гэты гмах адчуваюць і душы, і целы,
Час, патрачаны марна, цяжэй удвая.