О, як квітнеў садок,
Усцешаны вясной.
Не ведаў ён,
Ад сумных думак вольны,
Што ў кожнага з нас ёсць
Свой вораг за спіной,
Які на ўсё, што нам не трэба,
Здольны.
І сад стаў вінаваты
Без ніякае віны,
І квецень не пазбегла
Горкай долі,
Бо вораг саду, замаразак,
Ноччу, «са спіны»,
Падкраўся раз і два,
І тры, і болей.
А сад жа планаваў
Нам выспяліць плады,
А сад трымаў, як кажуць,
Годна марку.
Ды напаткалі сад
Начныя халады —
І мары ўсе, і цэлы год —
Насмарку.