«Калі не поп,
не трэба лезці ў расу...» —
Ёсць прымаўка такая, як наказ.
Па-свойму кожны,
мы належым часу,
Паколькі час
аднойчы выбраў нас.
Мы за сабою,
як і нашы продкі,
Прынеслі ў гэты свет дабро і зло.
А як жа нам пражыць
свой век кароткі,
Каб, адыходзячы,
не сорамна было?
Святкуючы ці плачучы
над горам,
Ствараючы ці бурачы ў жыцці,
Ідзе за намі
гонар наш і сорам —
«Жыццё пражыць —
не поле перайсці...»