Мой «горб вясковы»
й дамавіна, пэўна,
Не выправіць...
Упэўнены, што не.
Як сёння ў вёсках
не хапае пеўня,
Які будзіў бы сонейка й мяне.
Не чуцен стук калёсаў
за платамі
І фырканне руплівага каня,
І гоман гаспадынь
паміж дварамі,
Кароў вяртанне
на зыходзе дня.
Нібыта ў сне
таго жыцця штодзённік,
Чаму так хутка
ўсё сыйшло? Куды?
Кароўкі, коні,
спеў дзяўчат, гармонік
І шчырасць вёскі —
зніклі назаўжды.