З давён-даўна пара грыбная
Нас вітае.
Нас зачароўвае, гукае,
Не адпускае.
Дзеля азарту, а не карысці
Ў лес імкнуцца.
Было ў лясах грыбоў калісьці —
Не размінуцца.
Мы з Кастусём, старэйшым братам,
Блазнюк-даўбешкі,
Чашчавікамі — іх багата,
Гулялі ў снежкі.
Нам «упрыгожвалі» адзенне
Нязмыўкі-плямы.
І не было канца здзіўленню
У нашай мамы.
Пытала мама ў нейкім спудзе:
— Што за гасцінцы?
Прыйшлі вы з лесу не, як людзі,—
Як далмацінцы.
Было нам весела і міла
Ўтвараць пацеху.
А мама плямы дзёрла з мылам,
Ёй не да смеху...
І праз гады пара грыбная
Прыходзіць святам,
Нібы маленства яшчэ гуляе
У «снежкі» з братам.