Гукнуць бы словам вершаваным мне
У новае, загадкавае ранне,
Ды рэха вершаў
даляціць ці не
Да тых часоў,
калі мяне не стане?
І новы час ці будзе
піць з крыніц,
З якіх мы сёння
наталяем душы?
Ці, як ахвяра ўласных навальніц,
Заплюшчыць вочы, закаркуе вушы?
І ўсё ж гукну!
Ляціце праз гады,
Як птушкі з выраю,
радкі і оды.
Вам суджана —
ці знікнуць назаўжды,
Ці ў часе захавацца назаўсёды.