Астынь, чалавецтва, ад злосці глабальнай,
Спыніся, цунамі людской слепаты,
Адхлынь, міждзяржаўны шторм дзевяцібальны,
Разважлівым стань, час сучасны, круты.
Дзяржавы-глушцы, на сваім такавішчы,
Не чуюць другіх, сваёй «песні» апроч.
Вось так вось малох гістарычны і нішчыць
Дзяржавы, эпохі, ствараючы ноч.
Эх мы, «хомасапіенсы», чалавекі,
Ад розуму гора — было так не раз.
І дзе тыя граблі, і дзе тыя лекі,
Якія б вярнулі да розуму нас?