Жыццё — y нейкім новым цыкле,
І гэты цыкл — нібы сіло...
Няма лугоў, кудысьці зніклі
Нібы зусім іх не было.
З палёў жытнёвых больш карысці,
Вось хтось лугі і прыараў.
Затое басанож не выйсці
На росны луг, у квецень траў.
Прагрэс ад’еў усе вантробы
Ва усіх сялян, душой жывых.
А луг даўней — палёў аздоба
І царства кветак лугавых.
І не пачуць напеўных косаў —
Штось лепшыць, штось руйнуе час.
Лугі — адбітак нашых лёсаў,
Урбанізіраваных нас.
Няпроста збавіцца ад звычак
Прыдбаных на сваім вяку.
І горка сэрцу, як ад дзічак
Бывае горка языку.