Памяці, пайшоўшых з жыцця калег.
Я начэй не спаў, пісаў,
Выпадала, чарку піў,
Пры жыцці я працаваў, я жыліўся.
А цяпер, як я «пачыў»,
Старшыня ўсім абвясціў,
І калегі — ўсталі, селі —
І... забыліся.
«Тары-бары» — зноў яны,
А на тварах, хоць бы хны,
Не кранула чутае.
Дробязь — нечы вечны сон,
Кожны рады, што не ён
Адпакутваў.
Эх, жыццё — дабро і зло,
Ўсе мы — да крыла крыло
Ўсе мы таленты, усе ў цане.
Колькі нас з жыцця пайшло,
А праз час — як не было,
Быў ці не?