Юнацтва —
Богам створаны, удалы,
На дзіва светлы,
непаўторны час.
Юнацтва
Вынаходзіць ідэалы,
Ў душы узносіць іх
на п’едэсталы,
Ў таемны свой,
ружовых мар Парнас.
Юнацтву —
І надвор’ем самым шэрым,
Праз хмар заслону
сонца промні шле.
Юнацтва верыць
прывідным хімерам
І ў чалавецтвам
Створанаю эру,
З свядомым чалавецтвам на чале.
Парыў юнацтва
мала зразумелы
Тым, хто сваё юнацтва
здаў ў архіў,
Забыўся хто
На час той дзёрзкі, смелы,
Ў чыёй душы —
павеў, а не парыў.
О, не дай Бог —
з маленства ў сталасць здуру,
І выкрэсліць юнацтва,
Як утыль.
Хто б кінуўся грудзьмі
На амбразуру?
І хто пераўтвараў бы
ў казу быль?
Дзе нашага юнацтва ідэалы?
Няма —
Іх скінуў пасталелы час
На іх бы месца нам,
на п’едэсталы,
Ды завысока ўсё ж
яны для нас.