Я зразумеў, што чалавек — іголка,
А свет вакол — з прытухлым пахам стог.
Шукаць іголку ў стозе, мала толку,
Яе не знойдзе ў ім, напэўна, й Бог.
А я ж сцвярджаў, што чалавек — пустэльнік
Між тысячаў людзей, дзе ні душы,
Дзе не царкоўны звон, а звон бутэлек,
Дзе праваручны ён, а ўсе ляўшы.
Так, з вамі мы — пустэльнікі, іголкі,
Губляемся на старасці гадоў.
Мы — самаратавальнікі й анёлкі,
А «стогу» не да нас — і ўся любоў.