Імчу з гары на санках,
як малы,
І так адчуў сябе
ў дзіцячым свеце,
Што ўголас закрычаў:
— Імцу з галы!
Аж навакол раты
раскрылі дзеці.
Але унізе закрычаў я:
— В-о-ой!
Бо гурбы, хібы —
гэта не дарогі.
Бултыхнуўся ў снег я галавой,
І толькі з гурбы той
тырчалі ногі.
І толькі снег
сыпучы па спіне —
О-ох, добра ўсё
ў свой час — і санкі-гулі.
Мальцы гуртком
адкапвалі мяне:
— Ну як?
Яшчэ паедзеце, дзядуля?